Mijn naam is Christel Visser en ik ben oprichter van de stichting Bună Ziua kinderen in Roemenië en thans lid van de ondersteuningsgroep. In 1994 vertrok ik – samen met collega-vrijwilligster Alie Vrijhof – voor een jaar naar het Roemeense Bârlad om daar voor een jaar te gaan werken in het kindertehuis nr. 1 Elena Farago. Beelden van kinderen die op een beestachtige manier in tehuizen werden “gehouden” hadden veel indruk op mij gemaakt.
Ik dacht dat ik, met mijn opleiding en ervaring in de Nederlandse Jeugdhulpverlening, een bijdrage kon leveren om iets te verbeteren aan de leefsituatie aldaar.

Dat besluit heeft mijn leven, maar ook dat van kinderen en het personeel daar, voorgoed veranderd. Na een jaar had ik het land, de kinderen en de mensen in mijn hart gesloten. Na terugkeer in Nederland hadden Alie en ik veel vertrouwen opgebouwd en voelde ik me tevens machteloos door het gevoel niet voldoende te hebben kunnen doen. Toen de toenmalige directrice van het tehuis me een brief stuurde waarin ze om structurele ondersteuning vroeg, ben ik gaan kijken wat mogelijk was. Daarna ging alles in een stroomversnelling, wat in 1996 resulteerde in de oprichting van de stichting Bună Ziua kinderen in Roemenië. En in 1999 tot de oprichting van de Roemeense NGO Bună Ziua copii din România.

In eerste instantie gingen er op jaarbasis twee vrijwilligers naar “ons” tehuis en ondersteunde ik met medebestuursleden zo goed en zo veel mogelijk. Daarna konden we met behulp van een MATRA-subsidie van het Ministerie van Buitenlandse Zaken de professionaliseringslag maken en ging ik fulltime het projectmanagement doen. Vanaf dat moment boden we – op verzoek van de Roemeense kant – met vele Nederlandse en Roemeense projectmedewerkers ondersteuning in vijf kindertehuizen.
Ik ben heel blij dat de stichting voortbestaat met mensen van het eerste uur die nog erg betrokken zijn. En … vanuit dezelfde visie, mijn “levensvisie”: iedereen doet er toe en verdient aandacht en liefde.

Inmiddels ben ik zelf moeder van twee kinderen (grote jongens van 13 en 17 jaar).
Tot de coronacrisis kwam ik jaarlijks nog “thuis” in Roemenië. Na de overdracht aan de Roemeense collega’s speelde ik soms nog een rol op inhoud, o.a. met het organiseren van de Sherborne-trainingen ter plekke (om te ondersteunen bij het opbouwen bij een relatie tussen pleegouders en kinderen). Ook mocht ik als observator voor het NIZW (Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn) zelf ter plekke aanschouwen dat de integratie van kinderen in gezinnen en de maatschappij steeds beter ging.
Inmiddels ben ik zelf als ZZP’er actief als “Juf Talent”, nog steeds voor kinderen die het moeilijk hebben, vanuit de overtuiging dat iedereen “Talent” heeft: persoonlijke kernkwaliteiten die ontdekt mogen worden.

Fijn, dat ik mijn talent weer mag gaan inzetten om aandacht te vragen voor het 25-jarig bestaan van “onze” Bună Ziua kinderen in Roemenië”, want dat verdient de stichting! Ik ben ontzettend trots dat het werk is voortgezet!