Ondanks dat jaren verstreken zijn is er nog warm contact met enkele voormalig medewerkers en kinderen uit Staatskindertehuis nr. 1 Elena Farago, het tehuis waar Bună Ziua kinderen in Roemenië in 1996 haar activiteiten startte. Voor het 25-jarig bestaan van de Bună Ziua Nederland werden enkele herinneringen opgetekend:
Het grappige van herinneringen is dat we eerder een “samengestelde” verzameling herinneringen hebben dan één hele herinnering. Het is net als een kasteel dat door de loop der tijd en door je ervaringen stukje bij beetje afbrokkelt. Als we terugkijken, kan het geheugen dat alleen zelden weer opbouwen. Pas jaren na aanvang van mijn studie kon ik begrijpen welke impact mijn verleden en in het bijzonder de impact die Bună Ziua Copii din România (BZRO) toen ik in het weeshuis Elena Farago woonde op mijn eigen ontwikkeling hebben gehad.
Mijn eerste herinnering aan de vrijwilligers van BZRO – met de “Hollanders”, zoals wij ze noemden – was tijdens een zomer, toen ik triest, schommelend onder een boom, probeerde met één van hen te praten over hoe ik nooit zou trouwen of een vriendinnetje zou krijgen. Ietwat voorbarig zou men kunnen zeggen (ik was toen een jaar of 6, 7 of 8, dat weet ik niet meer precies). Een van hen knielde naast me neer, zodat we op gelijke hoogte zaten en probeerde me op te vrolijken. Het antwoord dat die vrijwilliger mij toen gaf is verloren gegaan in een van de kamers van bovengenoemd kasteel.
Het mag misschien vreemd klinken, maar de relatie die ik en de andere kinderen met de vrijwilligers van BZRO hadden, leek tot op zekere hoogte op het soort relatie dat een kind met heeft met iemand aan wie het gehecht is. Wij gebruikten het woord “Hollander” net zoals een kind zijn/haar geliefde tante, oom, oma of opa zou gebruiken. Voor ons betekende het woord “Hollander” niet zozeer hun nationaliteit als wel hun soort mens, dat we associeerden met hoop, plezier en een goed leven. Onze verzorg(st)ers voorzagen ons van eten, onderdak en veiligheid, wat we nodig hadden, terwijl de “Hollanders” dat aanvulden met genegenheid en aandacht waar we zo naar hunkerden.
Zij zouden ons leven zo veel leuker maken door ons rolschaatsen en fietsen te brengen en ons te leren hoe die te gebruiken. Ze brachten ons vrachtenvol speelgoed en ze speelden uren lang met ons. Verjaardagen werden nooit gevierd tot de “Hollanders” kwamen. Vanaf dat moment was elke verjaardag een feestdag. Een ander voorbeeld: in de enorm ruime achtertuin van het weeshuis was een voetbalpitch (net zo groot als die van een middelbare school) waar we feestjes vierden. We brachten uren door met het versieren met ballonnen, slingers en lichtjes, zetten alle tafels buiten neer en hadden een levendig feestdiner met alle (meer dan 80!) kinderen, medewerkers en vrijwilligers. Een echte vakantie! Daarna werd er tot laat in de avonduurtjes gedanst en genoten we van de luide muziek en de DJ. Bij andere gelegenheden brachten de “Hollanders” opblaasbare zwembaden die ze met water vulden en dan doken we alsof er geen volgende dag zou zijn. Oh, de zomerkampen…. Ja, de zomerkampen!!! Die waren echt fantastisch. Iedere avond disco, spelletjeswedstrijden en de hele dag rondrennen. Hoe ongelooflijk mooi was dat!
Terugkijkend begrijp ik dat de vrijwilligers van Bună Ziua Copii din România ons de westerse ervaring van pleegzorg brachten en die bij ons en de mensen die met ons werkten introduceerden. Zij inspireerden de verzorgers om een meer persoonlijke relatie met ons op te bouwen in plaats van op een overweldigende manier te focussen op veiligheid en bescherming. Terugkijkend realiseer ik me dat ik tot op zekere hoogte een beter leven had dan de kinderen buiten het weeshuis. Ik leerde fietsen en rolschaatsen terwijl andere kinderen daar nog nooit van gehoord hadden. Ik leerde met buitenlanders om te gaan op een leeftijd waarop kinderen net beginnen buiten hun familiekring te kijken. Terugkijkend weet ik dat tijdens de eerste twee decennia van de democratie het weeshuis waar ik tot mijn 13e opgroeide de nationale referentiestandaard was voor pleegzorg. Het moge duidelijk zijn dat Bună Ziua Copii din România daar een belangrijke rol in heeft gespeeld. Zij hebben mijn leven aangenamer, makkelijker en gedenkwaardiger gemaakt. Ik kan ze daar niet genoeg voor bedanken. Ze verdienen mijn respect en ik blijf ze de rest van mijn leven dankbaar. Dank, Bun ă Ziua Copii din România!
Bogdan, voormalig bewoner Elena Farago
Toen ik de mensen van Bună Ziua Copii din România voor het eerst zag wist ik niet wie zij waren, tot ik vernam dat het vrijwilligers waren. Ik bewaar 
een paar hele mooie herinneringen aan die mensen. Dankzij hen waren de dagen in het centrum hoe dan ook wat mooier. De manier waarop ze met ons spraken en hoe zij met ons speelden, maakte dat wij ons het grootste deel van de tijd meer gewaardeerd voelden. We konden niet wachten tot het weer zomer werd en we weer dingen met hen konden ondernemen.
Jan, voormalig bewoner Elena Farago
Ik heb een super goede indruk van deze geweldige jonge mensen van wie ik een hoop heb geleerd. Ik had een goede relatie met hen. Ik waardeer de goede lessen die ze me, met rust en geduld, geleerd hebben. Ze hebben onze indruk over weeshuiskinderen veranderd. Wij kwamen uit een communistisch regime, waar er geen persoonlijk aandacht voor kinderen was. Voor hen telde alleen maar het aantal kinderen, wat in het nadeel was van de affectieve ontwikkeling van de kinderen. Daarom werden er ook fouten gemaakt.
Echter, we hebben gezien en geleerd hoe het is om mens te zijn. Daarom heb ik alleen maar hele goede gedachten en herinneringen aan de vrijwilligers van Bună Ziua Copii din România en heb ik heel veel respect voor ze.
Marchidan, voormalig medewerkster Elena Farago
Bună Ziua I Goede dag, 🙂
Mijn naam is Vasile Bucur en ik schreef mee aan het verhaal van Bună Ziua kinderen in Roemenië tijdens het Matra project.
Werken voor Bună Ziua was een ervaring die mij, zeker in het begin, uit mijn comfortzone als Roemeens leerkracht haalde en me rechtstreeks liet werken met kinderen uit het staatskindertehuis van Vaslui. De filosofie van dit project was eenvoudig: een familie-achtige omgeving creëren voor de kinderen in de kindertehuizen. Teamwerk, uitdaging, kennis, empathie, leren, liefde, glimlachen, frustratie, plezier, dat alles in een korte periode was niet voor iedereen weggelegd. Ik had het geluk dat ik lang werkzaam was in dit project zodat ik dit alles kon ervaren.
Voor mij was de samenwerking met Nederlandse collega’s de sleutel tot een succesvol verhaal. De combinatie van hun praktijkgerichtheid, ervaring en theoretische kennis maakte de doelstellingen van het project haalbaar.
Het werken in hechte teams (twee Nederlanders en twee Roemenen) was een provocatie aan het begin van deze reis. Later mondde dit voor de meesten van ons uit in een vriendschap van het leven.
We deelden ideeën tijdens lange brainstormsessies, met veel koffie, thee en kaas. We staken de handen uit de mouwen en brachten vergeten buitenspeelplaatsen weer tot leven. We bouwden snoezelkamers en zongen samen met de kinderen in de tehuizen. We vierden verjaardagen en we bouwen aan de toekomst van onze jonge NGO.
Terugkijkend voel ik me trots en blij dat Bună Ziua kinderen in Roemenië deel uitmaakt van mijn CV.
Vali Bucur
Projectmedewerker Bună Ziua kinderen in Roemenië
Sonja Scholte, projectmedewerkster 1998 – 1999 en Ninian Gerritzen, projectmedewerker 1999-2000 beschreven hun ervaringen.
